Žinia 4-osios Pasaulinės senelių ir pagyvenusių žmonių dienos proga
Brangūs broliai ir seserys!
Dievas niekada neapleidžia savo vaikų, niekada. Net ir tada, kai metų vis daugėja, o jėgos mąžta, kai plaukai pražyla, o socialinis vaidmuo sumenksta, kai gyvenimas tampa mažiau produktyvus ir gali atrodyti beprasmis. Dievas žvelgia ne į išvaizdą (plg. 1 Sam 16, 7) ir nedvejodamas pasirenka tuos, kurie daugeliui atrodo nereikšmingi. Jis neatmeta nė vieno akmens, priešingai, „senesnieji“ sudaro saugų pamatą, ant kurio gali remtis „naujesni“ akmenys, kad visi kartu statydintųsi į dvasinį statinį (plg. 1 Pt 2, 5).
Visas Šventasis Raštas yra pasakojimas apie ištikimą Viešpaties meilę, iš kurios kyla guodžiantis tikrumas: Dievas ir toliau rodo mums savo gailestingumą visada, kiekviename gyvenimo tarpsnyje ir bet kokiomis aplinkybėmis, net jei Jį išduodame. Psalmės kupinos žmogaus širdies nuostabos; jose žvelgiama į Dievą, kuris rūpinasi mumis nepaisydamas mūsų menkumo (plg. Ps 144, 3–4); patikinama, kad Dievas kiekvieną iš mūsų užmezgė motinos įsčiose (plg. Ps 139, 13) ir net mirusiųjų pasaulyje neapleis mūsų gyvenimo (plg. Ps 16, 10). Taigi galime būti tikri, Jis bus arti mūsų ir senatvėje, juo labiau kad Biblijoje senatvė yra palaiminimo ženklas.
Tačiau Psalmėse aptinkame ir tokį iš širdies kylantį prašymą Viešpačiui: „Neatstumk manęs senatvėje“ (Ps 71, 9). Tai stiprūs, net šiurkštūs žodžiai. Jie primena be galo kenčiantį Jėzų, kuris nuo kryžiaus šaukė: „Mano Dieve, mano Dieve, kodėl mane apleidai?“ (Mt 27, 46).
Taigi Biblijoje garantuojama, kad Dievas yra arti mūsų kiekviename gyvenimo tarpsnyje, o kartu ten kalbama apie baimę būti paliktam, ypač senatvėje ar kančioje. Tai nėra prieštaravimas. Apsidairę aplinkui, nesunkiai įsitikinsime, kad tokie pasakymai atspindi visiškai akivaizdžią tikrovę. Pernelyg dažnai vienatvė yra karti mūsų, vyresniųjų ir senelių, gyvenimo palydovė. Būdamas vyskupu Buenos Airėse dažnai lankydavausi senelių namuose ir turiu pripažinti, kad tie žmonės retai būdavo lankomi: kai kurie savo artimųjų nematė daug mėnesių.
Šią vienatvę lemia daugybė priežasčių: daugelyje šalių, ypač skurdžiausių, pagyvenę žmonės lieka vieni, nes jų vaikai buvo priversti emigruoti. Taip pat galvoju apie gausybę konfliktinių situacijų: kiek daug pagyvenusių žmonių lieka vieni, nes vyrai – jauni ir brandaus amžiaus – pašaukiami kovoti, o moterys, ypač motinos su mažais vaikais, palieka šalį norėdamos užtikrinti savo vaikų saugumą. Karo nuniokotuose miestuose ir kaimuose nemažai senų ir pagyvenusių žmonių lieka vieni, jie vieninteliai rodo gyvybės ženklus tose vietovėse, kuriose, atrodo, viešpatauja apleistumas ir mirtis. Kituose pasaulio kraštuose paplitęs klaidingas įsitikinimas, giliai įsišaknijęs kai kuriose vietinėse kultūrose, keliantis priešiškumą vyresnio amžiaus žmonėms, nes įtariama, kad jie griebiasi raganavimo ir atima iš jaunų žmonių gyvybinę energiją; todėl, jei jauną žmogų ištinka ankstyva mirtis, liga ar kokia kita nelaimė, kaltė suverčiama kuriam nors senoliui. Su tokiu mentalitetu reikia kovoti ir jį išgyvendinti. Tai vienas iš tų nepagrįstų prietarų, skatinantis nuolatinį kartų konfliktą tarp jaunų ir senų žmonių – iš to mus išlaisvino krikščioniškasis tikėjimas.
Geriau pagalvojus, šiandien visur galima išgirsti šį vyresnio amžiaus žmonėms metamą kaltinimą, esą jie „vagia ateitį iš jaunųjų“. Kitais pavidalais jis pasireiškia ir pažangiausiose bei moderniausiose visuomenėse. Pavyzdžiui, dabar plačiai paplitęs įsitikinimas, kad pagyvenę žmonės apkrauna jaunimą jiems reikalingos priežiūros kaštais ir taip atitraukia išteklius nuo šalies vystymosi, taigi atima juos ir iš jaunimo. Tai iškreiptas tikrovės suvokimas. Atrodo, tarsi vyresnių žmonių išgyvenimas keltų grėsmę jaunų žmonių išlikimui. Tarsi siekiant sudaryti palankias sąlygas jaunimui reikėtų nepaisyti pagyvenusių žmonių ar net juos pašalinti. Kartų priešprieša yra apgaulė ir užnuodytas konfrontacijos kultūros vaisius. Jaunųjų supriešinimas su senaisiais – tai nepriimtina manipuliacija: „Svarbiausia yra amžiaus tarpsnių vienybė, tai tikrasis atskaitos taškas, padedantis suprasti ir vertinti visą žmogaus gyvenimą“ (Katechezė, 2022 m. vasario 23 d.).
Anksčiau cituotoje psalmėje – kur skamba maldavimas, kad senatvėje nebūtume apleisti, – kalbama apie suokalbį, nukreiptą prieš vyresnių žmonių gyvenimą. Šie žodžiai atrodo perdėti, tačiau juos galima suprasti atsižvelgus į tai, kad pagyvenusių žmonių vienatvė ir atstūmimas nėra atsitiktinis ar neišvengiamas dalykas, o veikiau padarinys, subrandintas politinių, ekonominių, socialinių ir asmeninių pasirinkimų, kuriais nepripažįstamas kiekvieno žmogaus begalinis orumas „bet kokiomis aplinkybėmis ir nepaisant jo būklės ar situacijos“ (Dignitas infinita, 1). Taip atsitinka, kai prarandamas kiekvieno asmens vertės suvokimas, o žmonės tapatinami tik su išlaidomis, kurių kaina kai kuriais atvejais per didelė. Dar blogiau tai, kad dažnai patys vyresni žmonės galiausiai tampa tokio mentaliteto aukomis ir ima laikyti save našta, norėdami patys pasišalinti.
Kita vertus, šiandien daugelis moterų ir vyrų siekia asmeninės pilnatvės gyvendami kuo savarankiškiau ir nepriklausomai nuo kitų. Priklausomybės bendruomenei apraiškos patiria krizę, o įsitvirtina individualumo formos; perėjimas nuo „mes“ prie „aš“, regis, yra vienas akivaizdžiausių mūsų laikų ženklų. Viena iš šios individualistinės kultūros aukų yra šeima, kuri pirmoji ir radikaliausiai priešinasi minčiai, kad galime išsigelbėti patys vieni. Tačiau žmogui senstant, mažėjant jo jėgoms, visa tikrove atsiskleidžia tai, ką dangstė individualizmo miražas ir iliuzija, esą kiti žmonės nereikalingi ir galima gyventi be socialinių ryšių; tuomet susivokiame, kad mums reikia visko, bet dabar likome vieni, be pagalbos, be žmogaus, kuriuo galėtume pasikliauti. Tai liūdnas atradimas, deja, daugelis tai suvokia, kai jau būna per vėlu.
Mūsų gyvenamoje aplinkoje dažnai minimi vienatvė ir atstūmimas. Šių reiškinių priežastys daugeriopos: vienais atvejais jie kyla dėl užprogramuotos atskirties, savotiško liūdno „socialinio suokalbio“, kitais atvejais, deja, juos lemia žmogaus asmeninis apsisprendimas. Dar kitais atvejais jie patiriami apsimetant, kad tai savarankiškas pasirinkimas. Vis labiau aiškėja, jog „praradome brolybės skonį“ (Enciklika Fratelli tutti, 33) ir mums sunku net įsivaizduoti ką nors kita.
Galime pastebėti, kad daugelis vyresnio amžiaus žmonių patiria tą rezignacijos jausmą, apie kurį kalbama Rutos knygoje, kur pasakojama apie pagyvenusią Naomę; mirus vyrui ir sūnums, ji ragina dvi savo marčias, Orpą ir Rutą, grįžti į gimtąją šalį ir savo namus (plg. Rut 1, 8). Naomė – kaip ir daugelis vyresnių žmonių šiandien – bijo likti viena, tačiau nepajėgia įsivaizduoti nieko kito. Būdama našlė, ji supranta, kad visuomenės akyse yra menkavertė, ji įsitikinusi, jog yra našta toms dviem jaunoms moterims, kurioms, kitaip nei jai, prieš akis dar visas gyvenimas. Todėl mano, kad geriau pasitraukti, ir pati ragina savo jaunąsias marčias palikti ją ir kurti savo ateitį kitur (plg. Rut 1, 11–13). Jos žodžiai koncentruotai apibendrina, regis, nekintamas socialines bei religines konvencijas, ženklinančias jos likimą.
Čia biblinis pasakojimas pateikia mums du skirtingus pasirinkimus, reiškiančius galimą atliepą į Naomės kvietimą, taigi ir nuostatą senatvės akivaizdoje. Viena iš dviejų marčių, Orpa, kuri taip pat myli Naomę, meiliai ją pabučiuoja, tačiau priima sprendimą, kuris jai atrodo vienintelė galima išeitis, ir nueina savo keliu. O Ruta neatsiskiria nuo Naomės ir kreipiasi į ją stebinančiais žodžiais: „Neversk manęs palikti tave“ (Rut 1, 16). Ji nebijo mesti iššūkio papročiams ir bendrai nuomonei, jaučia, kad senajai moteriai jos reikia, ir drąsiai pasilieka šalia jos tame etape, kuris joms abiem taps naujos kelionės pradžia. Mus visus, įpratusius manyti, kad vienatvė yra neišvengiama mūsų lemtis, Ruta moko, kad į prašymą „neapleisk manęs!“ galima atsakyti: „Aš tavęs neapleisiu!“ Ji nedvejodama apverčia aukštyn kojom tai, kas atrodo nekintama tikrovė: gyvenimas vienatvėje negali būti vienintelė alternatyva! Neatsitiktinai Ruta, pasilikusi šalia senyvos Naomės, minima tarp Mesijo protėvių (plg. Mt 1, 5), iš kurių kilo Jėzus – Emanuelis, „Dievas su mumis“, kuris įkūnija Dievo artumą visiems bet kokio amžiaus bet kokiomis aplinkybėmis gyvenantiems žmonėms.
Rutos laisvė ir drąsa kviečia mus eiti nauju keliu: sekime jos pėdomis, leiskimės į kelionę kartu su šia jauna svetimšale ir senąja Naome, nebijokime keisti savo įpročių ir įsivaizduokime kitokią mūsų senolių ateitį. Dėkojame visiems, kurie labai aukodamiesi pasekė Rutos pavyzdžiu ir rūpinasi kokiu nors vyresniu žmogumi arba tiesiog kasdien rodo savo artumą giminaičiams ar pažįstamiems, kurie nebeturi artimųjų. Ruta pasirinko būti arti Naomės ir buvo palaiminta laiminga santuoka, palikuonimis, žeme. Tai galioja visada ir visiems: likdami arti vyresnio amžiaus žmonių, pripažindami jų nepakeičiamą vaidmenį šeimoje, visuomenėje ir Bažnyčioje, mes patys gausime daug dovanų, daug malonių, daug palaiminimų!
Šią ketvirtąją seneliams skirtą Pasaulinę dieną nepamirškime parodyti švelnumo seneliams ir pagyvenusiems mūsų šeimų nariams, aplankykime tuos, kurie nusivylę ir nebetiki kitokios ateities galimybe. Priešingai savanaudiškam požiūriui, vedančiam į nusivylimą ir vienatvę, parodykim atvirą širdį ir džiaugsmingą veidą kaip tie, kurie turi drąsos pasakyti: „Aš tavęs neapleisiu!“ ir žengti kitu keliu.
Visiems jums, brangūs seneliai ir pagyvenę žmonės, taip pat visiems jūsų artimiesiems skiriu savo palaiminimą kartu su malda. Ir prašau jūsų nepamiršti melstis už mane.
Roma, Šv. Jono bazilika Laterane, 2024 m. balandžio 25 d.
PRANCIŠKUS
Orędzie Ojca Świętego Franciszka na IV Światowy Dzień Dziadków i Osób Starszych
Drodzy bracia i siostry!
Bóg nigdy nie opuszcza swoich dzieci. Nawet wtedy, gdy wiek postępuje, a siły słabną, gdy włosy siwieją, a rola społeczna maleje, gdy życie staje się mniej produktywne i może się wydawać bezużyteczne. Bóg nie patrzy na pozory (por. 1 Sm 16, 7) i nie waha się wybierać tych, którzy dla wielu zdają się nieistotni. Nie odrzuca żadnego kamienia; wręcz przeciwnie, te „starsze” są bezpiecznym fundamentem, na którym mogą spoczywać „nowsze” kamienie, by razem budować duchowy gmach (por. 1 P 2, 5).
Całe Pismo Święte jest opowieścią o wiernej miłości Pana, z której wyłania się pocieszająca pewność: Bóg nieustannie okazuje nam swoje miłosierdzie, zawsze, na każdym etapie życia i w każdym stanie, w jakim się znajdujemy, nawet w naszych niewiernościach. Psalmy są przepełnione zdumieniem ludzkiego serca wobec Boga, który troszczy się o nas pomimo naszej małości (por. Ps 144, 3-4); zapewniają, że Bóg utkał każdego z nas w łonie matki (por. Ps 139, 13) i że nawet w krainie umarłych nie opuści naszego życia (por. Ps 16, 10). Dlatego możemy być pewni, że będzie blisko nas także w starości, tym bardziej, że w Biblii starzenie się jest znakiem błogosławieństwa.
Jednak w Psalmach znajdujemy również tę serdeczną prośbę skierowaną do Pana: „Nie odtrącaj mnie w czasie starości” (Ps 71, 9). Jest to wyrażenie mocne, bardzo surowe. Przywodzi na myśl skrajne cierpienie Jezusa, który wołał na krzyżu: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” (Mt 27, 46).
W Biblii znajdujemy zatem pewność Bożej bliskości w każdym okresie życia, a jednocześnie lęk przed opuszczeniem, szczególnie w starości i w chwilach cierpienia. Nie jest to sprzeczność. Rozglądając się wokół, nie trudno sprawdzić jak takie wyrażenia odzwierciedlają rzeczywistość, więcej niż ewidentną. Zbyt często samotność jest gorzkim towarzyszem życia dla nas, osób starszych i dziadków. Wiele razy, jako biskup Buenos Aires odwiedzałem domy starców i zdawałem sobie sprawę, jak rzadko ludzie ci byli odwiedzani: niektórzy nie widzieli swoich bliskich od wielu miesięcy.
Jest wiele przyczyn tej samotności: w wielu krajach, zwłaszcza tych najuboższych, osoby starsze są samotne, ponieważ ich dzieci zostały zmuszone do emigracji. Myślę też o wielu sytuacjach konfliktowych: jakże wiele osób starszych jest samotnych, ponieważ mężczyźni, zarówno młodzi jak i starzy, są wzywani do walki, a kobiety, zwłaszcza matki z małymi dziećmi, opuszczają kraj, aby zapewnić bezpieczeństwo swoim dzieciom. W miastach i wioskach zniszczonych przez wojnę, wiele osób starszych pozostaje samotnych, będąc jedynymi oznakami życia na obszarach, gdzie zdają się panować porzucenie i śmierć. Ponadto, w innych częściach świata istnieje fałszywe przekonanie, głęboko zakorzenione w niektórych kulturach lokalnych, rodzące wrogość wobec osób starszych, podejrzewanych o uciekanie się do czarów w celu odebrania energii życiowej młodym. Tak więc w przypadku przedwczesnej śmierci, choroby lub nieszczęścia, jakie spotykają osobę młodą, winą obarcza się osobę starszą. Ta mentalność musi być zwalczana i wykorzeniana. Jest to jedno z tych bezpodstawnych uprzedzeń, od których uwolniła nas wiara chrześcijańska, a które podsycają uporczywy konflikt pokoleniowy między młodymi a starszymi.
Jeśli się dobrze nad tym zastanowić, to oskarżenie starszych o „kradzież młodym przyszłości” jest dziś obecne wszędzie. Występuje również w innych formach w bardziej rozwiniętych i nowoczesnych społeczeństwach. Na przykład istnieje obecnie powszechne przekonanie, że osoby starsze obciążają młodych kosztami opieki, jakiej potrzebują, i w ten sposób ujmują zasoby dla rozwoju kraju, a tym samym młodym. Jest to wypaczone postrzeganie rzeczywistości. To tak, jakby przetrwanie osób starszych zagrażało przetrwaniu młodych. Jakby w celu faworyzowania młodych, konieczne byłoby zaniedbanie starszych, albo nawet ich eliminacja. Konflikt między pokoleniami jest oszustwem i zatrutym owocem kultury starcia. Przeciwstawianie młodych starym jest niedopuszczalną manipulacją: „chodzi o jedność okresów życia – to znaczy o rzeczywisty punkt odniesienia dla zrozumienia i docenienia życia ludzkiego w jego całości” (Katecheza, 23 lutego 2022).
Przytoczony powyżej Psalm – w którym błagamy, by nie być opuszczonymi na starość – mówi o spisku, jaki zaciska się wokół życia osób starszych. Słowa te wydają się przesadne, ale zrozumiemy je, jeśli weźmiemy pod uwagę, że samotność i odrzucenie osób starszych nie są ani przypadkowe, ani nieuniknione, ale są raczej wynikiem wyborów – politycznych, ekonomicznych, społecznych i osobistych – które nie uznają nieskończonej godności każdej osoby, „niezależnie od jakichkolwiek okoliczności i jakiegokolwiek stanu lub sytuacji, w jakich się znajduje” (Deklaracja Dignitas infinita, 1). Dzieje się tak, gdy zatraca się wartość każdego, a osoby stają się tylko kosztem, w niektórych przypadkach zbyt wysokim, aby go zapłacić. Co gorsza, często same osoby starsze podporządkowują się tej mentalności i postrzegają siebie jako ciężar, pragnąc odsunąć się na bok.
Z drugiej strony, jest dziś wiele kobiet i mężczyzn, którzy szukają swego osobistego spełnienia w egzystencji jak najbardziej autonomicznej i oderwanej od innych. Przynależność do tej samej wspólnoty przeżywa kryzys, a wzmacniają się indywidualizmy. Jednym z najbardziej oczywistych znaków naszych czasów wydaje się przejście od „my” do „ja”. Jedną z ofiar tej kultury indywidualistycznej jest rodzina, będąca pierwszym i najbardziej radykalnym sprzeciwem wobec idei, że możemy ocalić siebie o własnych siłach. Kiedy się jednak starzejemy, wraz ze opadaniem sił, ułuda indywidualizmu, iluzja, że nie potrzebujemy nikogo i jesteśmy w stanie żyć bez więzi, jawi się w całej swej prawdzie. Tymczasem okazuje się, że potrzebujemy wszystkiego, ale teraz jesteśmy sami, bez pomocy, bez kogoś, na kim można polegać. Jest to smutne odkrycie, którego wielu dokonuje dopiero wtedy, gdy jest już za późno.
W kontekście, w którym jesteśmy pogrążeni, nieustanie powracają samotność i odrzucenie. Mają one różnorodne korzenie: w niektórych przypadkach są wynikiem zaprogramowanego wykluczenia, pewnego rodzaju smutnego „spisku społecznego”. W innych przypadkach są niestety ich własną decyzją. Jeszcze innym razem cierpi się, udając, że jest to autonomiczny wybór. Coraz bardziej „utraciliśmy smak braterstwa” (Enc. Fratelli tutti, 33) i trudno nam nawet wyobrazić sobie coś odmiennego.
U wielu osób starszych możemy dostrzec poczucie rezygnacji, o którym mówi Księga Rut, opowiadając o staruszce Noemi, która po śmierci męża i dzieci, zachęca swoje dwie synowe, Orpę i Rut, do powrotu do kraju pochodzenia i do domu (por. Rt 1, 8). Noemi – podobnie jak wiele osób starszych w dzisiejszych czasach – obawia się samotności, ale nie wyobraża sobie niczego innego. Jako wdowa zdaje sobie sprawę, że jest niewiele warta w oczach społeczeństwa i jest przekonana, że jest ciężarem dla tych dwóch młodych kobiet, które w przeciwieństwie do niej mają przed sobą całe życie. Dlatego uważa, że lepiej jest ustąpić i sama zachęca swoje młode synowe, by ją opuściły i budowały swoją przyszłość gdzie indziej (por. Rt 1,11-13). Jej słowa są koncentratem konwencji społecznych i religijnych, które zdają się niezmienne i które wyznaczają jej przeznaczenie.
Opowieść biblijna ukazuje nam tutaj dwie różne opcje wobec zachęty Noemi, a tym samym w obliczu starości. Jedna z dwóch synowych, Orpa, która również kocha Noemi, z czułym gestem całuje ją, ale akceptuje to, co również wydaje się jej jedynym możliwym rozwiązaniem, i idzie swoją drogą. Rut natomiast nie odłącza się od Noemi i kieruje do niej zaskakujące słowa: „Nie nalegaj na mnie, abym cię opuściła” (Rt 1, 16). Nie boi się rzucić wyzwania zwyczajom i opiniom ogółu, czuje, że ta staruszka jej potrzebuje i z odwagą pozostaje u jej boku w tym, co będzie początkiem nowej podróży dla nich obu. Nas wszystkich – nawykłych do idei, że samotność jest nieuniknionym przeznaczeniem – Rut uczy, że na wezwanie „nie opuszczaj mnie!”, można odpowiedzieć „nie opuszczę cię!”. Nie waha się obalić tego, co wydaje się niezmienną rzeczywistością: jedyną alternatywą nie może być życie w pojedynkę! To nie przypadek, że Rut – ta, która pozostaje blisko starszej Noemi – jest przodkiem Mesjasza (por. Mt 1, 5), Jezusa, Emmanuela, Tego, który jest „Bogiem z nami”, Tego, który przynosi bliskość i serdeczność Boga wszystkim ludziom, w każdym stanie, w każdym wieku.
Wolność i męstwo Rut zachęcają nas do pójścia nową drogą: podążajmy jej śladami, wyruszmy z tą młodą cudzoziemką i staruszką Noemi, nie bójmy się zmienić naszych nawyków i wyobraźmy sobie inną przyszłość dla naszych starszych. Nasza wdzięczność należy się tym wszystkim osobom, które pomimo wielu wyrzeczeń poszły za przykładem Rut i opiekują się osobą starszą lub po prostu okazują swoją bliskość na co dzień krewnym lub znajomym, którzy nie mają już nikogo. Rut wybrała bliskość z Noemi i została pobłogosławiona: szczęśliwym małżeństwem, potomstwem, ziemią. Jest to prawdą zawsze i dla wszystkich: będąc blisko osób starszych, uznając niezastąpioną rolę, jaką odgrywają w rodzinie, w społeczeństwie i w Kościele, my również otrzymamy wiele darów, wiele łask, wiele błogosławieństw!
W tym IV Światowym Dniu, im poświęconym, nie omieszkajmy okazać czułości dziadkom i starszym z naszych rodzin, odwiedźmy tych, którzy są zniechęceni i nie mają już nadziei, że inna przyszłość byłaby możliwa. Przeciwstawmy postawie egoistycznej, prowadzącej do zniechęcenia i samotności, otwarte serce i radosną twarz tych, którzy mają odwagę powiedzieć „Nie opuszczę cię!”, i obrać inną drogę.
Niech do was wszystkich, drodzy dziadkowie i osoby starsze, i do tych, którzy są blisko was, dotrze moje błogosławieństwo, któremu towarzyszą moje modlitwy. Wy również, proszę, nie zapomnijcie modlić się za mnie.
W Rzymie, u Świętego Jana na Lateranie, dnia 25 kwietnia 2024, w dwunastym roku mego Pontyfikatu.
FRANCISZEK